Όλα άρχισαν το καλοκαίρι του 2010 όταν για καλή μας τύχη κάποιοι δεν του συμπεριφέρθηκαν όπως εκείνος πίστευε ότι του άξιζε… Είχαμε κολλήσει στα ραδιόφωνα για μια τρελή μεταγραφή, μια μεταγραφή πέρα από κάθε λογική… Γιατί να φύγει κανείς από μία ομάδα που θεωρούνταν ο αυτοκράτορας του Ευρωπαϊκού μπάσκετ; Γιατί να μην πάρει τα δίπλα λεφτά της Μπάρτσα; Γιατί να επιλέξει τον Ολυμπιακό; Τον αδύναμο; Σε αυτή την ερώτηση ο κάθε ένας έχει και μια απάντηση… Μια απάντηση που για εμένα δεν έχει καμία σημασία· αυτό που έχει, είναι ότι ο Βασίλης η φανέλα που γούσταρε να φορέσει ήταν η ερυθρόλευκη! Ίσως να μην ήταν από πιτσιρίκος γαύρος όπως άλλοι, δεν έτυχε να τον κάνει Ολυμπιακό ο μπαμπάς του, δεν επέλεξε τον Ολυμπιακό βάσει ενός τυχαίου γεγονότος! Δεν έψαχνε τα φράγκα (άλλωστε δεν ήταν μεγάλη η διαφορά από τα λεφτά του ΠΑΟ), αλλά έψαχνε ένα λιμάνι και, φυσικά, το λιμάνι έψαχνε έναν Βασίλη! Έναν ηγέτη έτοιμο να πάρει στις πλάτες του τον Ολυμπιακό, έναν παίκτη να δεθεί, να πάρει την ευθύνη, να τον λατρέψει! Ο Βασίλης τότε στα πολύ καλά του, προερχόμενος από MVP F4 αφήνει τον ΠΑΟ για τον Ολυμπιακό για να γίνει ο πιο μισητός και παράλληλα ο πιο λατρεμένος! Ακόμα κι ο τρόπος που έπαιζε καθρεφτίζει την προσωπικότητα του! Επίθεση στην καρδιά της ρακέτας με μεγάλη ταχύτητα, έτοιμος να συγκρουστεί με τους κολοσσούς, προστατεύοντας την μπάλα με το ίδιο του το σώμα!
Η αρχή δεν ήταν ονειρική, ήταν όμως η συνέχεια! Στις λίγες δεκαετίες που παρακολουθώ τον Ολυμπιακό δεν έχει υπάρξει άλλος αθλητής (ανεξαρτήτως αθλήματος) που να μου έχει δώσει τόσες χαρές όσες ο Βασίλης! Με αποκορύφωμα (για έμενα) το τρίποντο στο ΟΑΚΑ μπροστά στον Διαμαντίδη - τότε μάλιστα είχα πει «Βασίλη, δεν σε αλλάζω ούτε για τον Κάρυ». Όσο κι αν παλεύω με τον φανατικό μέσα μου, με αρρώστησε τόσο πολύ, που στο μυαλό μου έπαψε να είναι παίκτης. Ακόμα κι ο Κάρυ ήταν απλά ένας απίστευτος παίκτης· ο Βασίλης, όμως, ήταν κάτι άλλο πολύ πιο μεγάλο, ήταν αυτό που αγγίζει το μεταφυσικό! Ακόμη κι όταν έχανε το σουτ, όταν έκανε ένα λάθος, όταν ήταν κακός, ένοιωθα πόσο τον ενοχλούσε η ήττα... Ένοιωθα ότι δεν ήθελε την μπάλα στο τέλος για τη δόξα, αλλά για τη νίκη! Τον θυμάμαι να γίνεται πρώτος σκόρερ όλων των εποχών και να παίρνει ξενερωμένος το βραβείο, γιατί είχαμε χάσει από τη Φενέρ σε ένα παιχνίδι κανονικής σεζόν... Δεν πούλησε οπαδιλίκι, παρόλο που, αν ήθελε, θα μπορούσε άνετα! Όλοι εμείς τυχαία γίναμε ολυμπιακοί από τον μπαμπά, τον θείο… Όλοι εκείνοι που τον κατακρίνουν σαν γνήσιοι ολυμπιακοί, άραγε σκέφτηκαν πόσα εκατομμύρια ευρώ έχασε ο Βασίλης μόνο και μόνο γιατί γούσταρε να παίζει στον Ολυμπιακό; Εκείνοι τι έχουν θυσιάσει; Ποτέ δεν πίστεψα ότι εκείνος έλεγχε τα πάντα, ότι όλοι υπάκουαν στις εντολές του. Πώς θα ήταν ποτέ δυνατόν ο Ολυμπιακός να είναι για τόσο μεγάλο διάστημα η πιο πετυχημένη ομάδα με τόσο μικρό προϋπολογισμό, αν δεν δούλευαν όλοι και όλα στην εντέλεια; Πώς θα ήταν δυνατόν μια ομάδα να πρωταγωνιστεί μεταξύ Τιτάνων όταν έχει έναν άνθρωπο που δεν αφήνει κανέναν να κάνει τη δουλειά του; Είχε λόγο μέσα στην ομάδα γιατί έπρεπε να έχει, γιατί είχε θυσιάσει πολλά για να παίζει στον Ολυμπιακό, γιατί αυτό γίνεται όταν υπάρχουν στο ρόστερ σου αθλητές θρύλοι...
Θα περάσουν πολλοί παίκτες, παίκτες με μεγάλο ταλέντο κι ίσως πάρουν και τίτλους, όμως κανείς, μα κανείς, δεν θα καλύψει το κενό σου, κανείς δεν θα γίνει ο αρχηγός μάς, ο alpha dog μας! Αν μπορούσα να σου πω μια λέξη, θα ήταν ευχαριστώ! Ευχαριστώ που μας επέλεξες, ακόμα κι αν δεν γεμίσαμε το γήπεδο όσο σας άξιζε, σε ευχαριστώ που μας θύμισες ότι ακόμα κι αν είσαι αδύναμος μπορείς να νικήσεις! Σε ευχαριστώ που μας έκανες να αγαπήσουμε το μπάσκετ! Σε ευχαριστώ για ό,τι έχεις θυσιάσει για να γεμίσουμε αναμνήσεις! Για όλα τα βράδια που μας έκλεισε η φωνή! Που δεν μπορούσαμε να μιλήσουμε από τη συγκίνηση! Σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου που επέλεξες να γίνεις ένας από εμάς κι ακόμα περισσότερα!
by "Ο καλός ο Milos".
